Παρασκευή 9 Αυγούστου 2013

Ό,τι κι αν γίνει, εάν πέσεις, σκούπισε τα γόνατά σου και συνέχισε να περπατάς...

Όταν η Michelle Nagle πόσταρε αυτή τη φωτογραφία της κόρης της στο Instagram, το κείμενο που είχε «ανεβάσει» ήταν το εξής: «Πρόοδος. Ορισμένα πράγματα είναι εύκολα για εκείνη αλλά όχι το περπάτημα. Έχει προχωρήσει όμως, πολύ. Από εκεί που δεν μπορούσε να καθίσει, σιγά σιγά άρχισε να κάνει μικρά βήματα με το βοηθητικό καρότσι. Είναι το πιο δυνατό μικρό ανθρωπάκι που ξέρω.»
Η διάδοση στις ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης ήταν άμεση. Χιλιάδες άνθρωποι είδαν τη φωτογραφία και εκατοντάδες τη σχολίασαν. «Τι υπέροχο πράγμα» έγραψε η 31χρονη μητέρα. «Το μικρό μου κοριτσάκι έχει τόσους πολλούς ανθρώπους να την εμψυχώνουν και δεν το ξέρει καν». Στη συνέχεια η Nagle, που είναι επαγγελματίας φωτογράφος, παρέθεσε την ιστορία της 4χρονης Eden και την ιστορία πίσω από τη φωτογραφία που ενέπνευσε εκατοντάδες ανθρώπους.
Όταν η Eden άρχισε να μεγαλώνει, όταν έγινε 4, 5 ή 6 μηνών, άρχισα να βλέπω κάποια πράγματα. Δεν μπορούσε να καθίσει σωστά. Δεν προσπαθούσε να καθίσει, ούτε να μπουσουλήσει. Πήγαμε στο γιατρό και μας είπε «έχει πολύ χαμηλό μυϊκό τόνο». Την πήγαμε σε ένα εργαστήριο γενετικής και εκεί παρατήρησαν ότι υπάρχει έλλειμμα στο πρώτο της χρωμόσωμα. Αυτό μας είπαν μόνο. Ήταν ευγενικοί, αλλά κατάλαβα ότι προσπάθησαν να μας προετοιμάσουν για τα χειρότερα. Είπαν: «Μπορεί να μην τα καταφέρει να περπατήσει, μπορεί να έχει κάποια αναπτυξιακή καθυστέρηση». Αρχίσαμε φυσιοθεραπεία, υδροθεραπεία. Ξεκίνησε σε ηλικία μόλις 8 μηνών και συνεχίζει έκτοτε.
Τώρα, άρχισε να κάνει τα πρώτα της βήματα. Έκανε τα πρώτα τρία βήματα μόνη της το Σεπτέμβριο του 2012, μία ημέρα μετά τα γενέθλιά μου. Βήματα πολύ άτσαλα, αλλά τόσο εντυπωσιακά. Τα πόδια της στηρίζονται σε σίδερα μέχρι τον αστράγαλο. Ξεκίνησε να προσπαθεί με αυτό το μηχάνημα εδώ και καιρό και τώρα άρχισε να τα καταφέρνει. Μπορεί να κάνει βόλτες στην αυλή με αυτό το πράγμα και το λατρεύει.
Το περπάτημα όμως, για εκείνη είναι μία πραγματική πρόκληση. Η Eden γνωρίζει ότι το πιο πιθανό είναι να πέσει. Ο σύζυγός μου κι εγώ είμαστε το fun club της. Ζητωκραυγάζουμε κάθε φορά σαν να κερδίσαμε το πρωτοχρονιάτικο λαχείο. Και το λατρεύει. «Περπατάω… περπαταάααω!!!» μας λέει. Είναι, όμως, φανερό ότι φοβάται. Ξέρει τι έχει να αντιμετωπίσει. «Χρειάζομαι βοήθεια. Θα με βοηθήσεις; Θέλω να κρατήσω το χέρι σου» ρωτάει.
«Ξέρεις τι πρέπει να κάνεις αν πέσεις;» τη ρωτάμε και εκείνη μας απαντά: «Να προσπαθήσω ξανά».
Βλέπουμε τον ειδικό γενετιστή κάθε χρόνο. Έχει κάτι που το λένε Σύνδρομο Duane, που περιορίζει την περιφερειακή της όραση. Έτσι πηγαίνει και σε παιδοφθλαμίατρο. Έχει κάνει μαγνητικές τομογραφίες, χιλιάδες εξετάσεις αίματος, αμέτρητες εξετάσεις στον ωρυλά, αλλά κανείς δεν ξέρει τι ακριβώς είναι.
Είμαστε τόσο χαρούμενοι με την Eden. Την κοιτάζουμε και λέμε «Είμαστε τόσο τυχεροί που την έχουμε». Στην αρχή, όταν όλα ακόμη μας ήταν τόσο άγνωστα, ο Tim ήταν λίγο περισσότερο αποθαρρυμένος. Τώρα που η Eden έχει γίνει ένα μικρό ανθρωπάκι, έχει τόση πλάκα… Είναι αλήθεια ότι υπάρχουν προκλήσεις, αλλά και χαρά. Χορεύουμε μαζί. Χορέψαμε και σήμερα το πρωί, όταν άρπαξε το ψεύτικο μικρόφωνο και τραγουδούσε.
Έχουμε στόχους στην καρδιά μας για τη μικρή μας. Όχι στόχους που θέλουμε να της επιβάλουμε. Ελπίζουμε όμως, να μπορέσει κάποια στιγμή να τρέξει. Αυτό θα ήταν σπουδαίο. Όσο όμως, είναι χαρούμενη – και είναι τόσο χαρούμενη – τότε όλα είναι καλά. Δεν θα τελειώσει και ο κόσμος επειδή η κόρη μας δεν μπορεί να περπατήσει.
Πάντα λέω ότι η Eden είναι το πιο δυνατό μικρό ανθρωπάκι που ξέρω. Πρέπει να δουλέψει τόσο σκληρά για να περπατήσει. Και μας το θυμίζει συνέχεια: Ό,τι κι αν γίνει, εάν πέσεις, σκούπισε τα γόνατά σου και συνέχισε να περπατάς»
Πηγή: The Huffington Post
Το βρηκαμε απο το Blog Μικροι μεγαλοι

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου